پیش‌بینی تاب آوری کودکان کار بر اساس راهبرد های کنار آمدن با تنیدگی و سبک‌های دلبستگی

زمینه و هدف: کودکان کار در معرض مخاطرات متعددی قرار دارند و تاب‌آوری در شرایط پرخطر از اهمیت بسیاری برخوردار است. این پژوهش با هدف پیش‌بینی تاب‌آوری کودکان کار براساس راهبرد­های کنارآمدن با تنیدگی و سبک‌های دلبستگی انجام شد. روش: در یک طرح همبستگی،100 نفر ازکودکان کار مراجعه‌­کننده به مؤسسات حامی کودکان کار تهران، اداره امور اجتماعی رفاهی منطقه 15، مرکز کودکان‌کار مولوی، و بازار بزرگ تهران به ‌‌شیوه نمونه‌­گیری در دسترس انتخاب شدند و به ‌پرسشنامه‌های راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی اندلر و پارکر (1990)، سبک‌های دلبستگی بازنگری‌شده بزرگسال کولینز و رید (1996) و تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله‌مراتبی پس از حذف اثر مخدوش­کننده جنسیت، تحلیل شدند. یافته‌ها: ضرایب همبستگی نشان داد که تاب­آوری با سبک دلبستگی ایمن، دوسوگرا، راهبردهای کنارآمدن مسئله‌مدار و اجتنابی همبستگی مثبت معنادار دارد (01/0P<). سطوح تاب‌آوری با سن، سطح تحصیلات، و مدت زمان اشتغال به کار کودکان، همبسته نبود (05/0P>). تحلیل رگرسیون نیز نشان داد پس از حذف اثر جنسیت، زیرمقیاس‌های دلبستگی نقش تعیین‌کننده خود را از دست ‌داده و تنها راهبرد کنارآمدن مسئله‌مدار (001/0P=، 331/0=β) به ‌طورمعنی‌‌داری 27% از واریانس مشترک تاب­آوری را پیش‌بینی می­­کند (0001/0P=، 134/6=F). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته ­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که سبک کنارآمدن مسئله‌مدار با تمرکز بر حل­مسئله، به ایجاد انسجام فکری در فرد کمک می­کند و باعث می­شود فرد منبع تنیدگی را شناسایی و قابل مهار، ارزیابی کند که این پیامد به پیش‌بینی و افزایش تاب‌آوری فرد منجر می­شود.